5η ημέρα ταξιδιού, 4η ημέρα στην Ιταλία
Πρωινό ξύπνημα για όλους και αρχίζει η αναζήτησή για κούπες και κάποιο μπρίκι η κατσαρολάκι γι ανά βράσουμε νερό για ένα καραβίσιο νες καφέ …
Αφού και αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε, φάσμα και για πρωινό ότι είχαν μαζί μας και ετοιμαστήκαμε να πάμε στο Mandelo del Lario …
Καβαλήσομε τις μηχανές μας και κατευθυνθήκαμε προς την γή των προγόνων της Μπελάς καθώς και των άλλων Moto Guzzi της παρέας …
Μετά από ένα 20λεπτο περίπου σε ωραία επαρχιακή διαδρομή φτάνουμε και γίνεται ένας χαμός μηχανές παντού καθώς και κόσμος …
Όλη η πόλη έπαιρνε μέρος σε αυτή την εκδήλωση όπου και να κοίταζες έβλεπες κατά κύριο λόγο μηχανές Moto Guzzi και όλα τα καταστήματα πούλαγαν κάτι απο την μάρκα ….
Βρίσκουμε να παρκάρουμε και κατευθυνόμαστε προς το εργοστάσιο και το μουσείο της Moto Guzzi με την διάσιμη κόκκινη πόρτα …
Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά αφού φτάσαμε μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να μην μπούμε μέσα …
To καταφέραμε και μπροστά στα μάτια μας εκδηλώθηκε μια μοτοσυκλετιστική ιστορία 100 ετών !!!
Δεν ξέραμε τι να προτοκοιτάξουμε και τι να χαζέψουμε …
Ποίος έβαλε την μύτη πρώτος σε μηχανή;
Σίγουρα δεν ήταν η Suzuki με το DR BIG
(Όταν η Ducati δεν έφτιαχνε μηχανάκια)
Μετά από αρκετή ώρα τα καταφέραμε και ολοκληρώσαμε την περιήγηση μας στο μουσείο βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της παραλίμνιας πόλης για να παρακολουθήσουμε τα υπόλοιπα δρώμενα …
Ακολούθησαν στάσεις σε διάφορα μαγαζιά για διάφορα ψώνια με το πιο γνωστό να είναι του Agostini ..
Σιγά σιγά αλλά σταθερά κατευθυνόμασταν προς το κέντρο της πόλη ….
Τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται έντονα …
Αλλά οι διαπραγματεύσεις για το που θα πάμε να φάμε αποδείχτηκαν χειρότερες και από την επίλυση του Κυπριακού και όπως και το Κυπριακό δεν έχει λυθεί έτσι και εμείς δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε για το που και τι θα φάμε, οπότε όλοι καταλήξαμε σε κάτι του ποδαριού καθώς και σε ένα παγωτό προσπαθώντας να πνίξουμε την πείνα μας …
Στην παρέα μας είχε προστεθεί και άλλος ένας Έλληνας ο Τάσος παλιός Guzzisti που μας ενημέρωσε για ενδιαφέρουσες διαδρομές στην γύρω περιοχή και αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί τον γύρω της λίμνης, της μισής τελικά, του πιο αξιόλογου κομματιού …
Φτάνουμε στο φέρι που θα μας πέρναγε απέναντι και περιμένουμε να έρθει για να μας περάσει απέναντι, η διαδρομή μέχρι στιγμής ήταν πάρα πολύ όμορφη και συνεχώς συναντούσαμε γκρουπάκια με μηχανές …
Οι χαιρετούρες έδιναν και έπαιρναν και υπήρχε μια ωραία γιορτινή ατμόσφαιρα …
Είχαμε παρκάρει τις μηχανές και περιμέναμε να έρθει η σειρά μας να επιβιβαστούμε μόλις το φέρι ερχόταν …
Μια Ιταλίδα αστυνομικός προσπαθούσε να διευθέτηση την κίνηση και μας στρίμωξε όσο περισσότερο μπορούσε ώστε να υπάρχει χώρος για τα οχήματα και τις μηχανές που θα άφηνε το φέρι να περάσουν …
Εννοείτε ότι δεν υπήρχε ούτε ένας χωρίς κράνος και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι έπρεπε να βάλουμε το κράνος για να μπούμε στο φέρι αλλιώς κινδυνεύαμε να φάμε κλήση από τα όργανα της τάξης …
Η Βόλτα με το φέρι δεν κράτησε πολύ αλλά ο καιρός μας είχε κάνει το χατήρι και ήταν καταπληκτικός …
Τόσο το Mandela del Lario όσο και όποια άλλη πόλη στην λίμνη του Κόμο είναι πανέμορφα …
Φτάνουμε απέναντι και μετά από μια σύντομη διαδρομή σταματάμε λόγω κίνησης και όταν τελικά καταφέρνουμε να περάσουμε διαπιστώνουμε ότι ο λόγος της κίνησης ήταν ένα ατύχημα που είχε μια νεαρή κοπέλα με ένα σκούτερ …
Δεν σταματήσαμε, υπήρχε είδη αρκετός κόσμος που την βοηθούσε …
Λίγο πιο κάτω σταματήσαμε για καφέ και να χαιρετίσουμε τον φίλο Τάσο καθώς αυτός θα συνέχιζε προς Μιλάνο …
Αφού ήπιαμε τον καφέ μας συνεχίσαμε την πορεία μας γύρω από την πανέμορφη λίμνη, αφήσαμε και τον Στέλιο στο ξενοδοχείο του που ήταν από την απέναντι πλευρά της λίμνης σε σύγκριση με εμάς, ο Στέλιος θα ερχόνταν αργότερα να μας βρει …
Το σκοτάδι μας βρήκε στην πόλη του Κόμο να ψάχνουμε να βρούμε να κάτσουμε κάπου να φάμε …
Το μαγαζί που επιλέξαμε να κάτσουμε τελικά ήθελε να έχουμε κάνει κράτηση και εκεί που καθόμαστε και συζητάμε που να πάμε κτλ ..
Ακούμε πίσω μας να μας μιλάνε στα Ελληνικά, σπαστά μεν αλλά Ελληνικά …
Γυρνάμε και βλέπουμε τον Φράνκο, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια επισκέπτεται ανελλιπώς κάθε χρόνο την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Σαμοθράκη …
Μας προσκαλεί στο απέναντι μαγαζί που κάθονταν με την παρέα του τους οποίους σηκώνει από το τραπέζι χωρίς πολλά πολλά για να κάτσουμε εμείς …
Εν το μεταξύ είχε έρθει και ο Στέλιος και τελικά ανακαλύπτει ότι έχουν κοινό γνωστό με τον Φράνκο…
Τι μικρός που είναι ο κόσμος τελικά !!!!
Παραγγέλνουμε την σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, καρμπονάρα …
Η οποία ήταν όνειρο, ένα ταξίδι από μόνη της …
Συζητάγαμε με τον Φράνκο για αρκετή ώρα μας κέρασε και τις μπύρες και δώσαμε ραντεβού πλέον στην Ελλάδα …
Επιστρέφουμε στις μηχανές και πάνω που ετοιμαζόμαστε αν φύγουμε ανοίγουν οι ουρανοί !!!
Η νυχτερινή μπόρα έπιασε όλον το κόσμο απροετοίμαστο και όλοι μαζί ψάχναμε κάπου να προστατευθούμε από την καταιγίδα …
Τελικά καταλήξαμε όλοι πάλι πίσω στο μαγαζί που είμασταν πριν μέχρι να περάσει η μπόρα …
Κάποια στιγμή η βροχή έκοψε και ο κόσμος άρχισε να βγαίνει δειλά δειλά έξω σαν τα σαλιγκάρια …
Επιστρέψαμε στις μηχανές φορέσαμε αδιάβροχα και ξεκινήσαμε την επιστροφή προς το σπίτι που μέναμε …
Η διαδρομή δύσκολη λόγω της βροχής και της κούρασης της ημέρας …
Λόγω του ψιλόβροχου δεν μπορούσα να φορτίσω το κινητό οπότε σύντομα έμεινα από μπαταρία και εκεί φάνηκε για άλλη μια φορά ότι το κινητό δεν είναι η καλύτερη λύση για gps όταν οι συνθήκες είναι δύσκολές και εγώ πιάστηκα απροετοίμαστος …
Ήταν ίσως η μοναδική φορά που δεν χαθήκαμε φτάσαμε αργά στο μέρος της διαμονής μας και παρκάραμε τις μηχανές …
Η Βέρα έκανε έναν θόρυβο από τον πίσω τροχό …
Το συζητήσαμε λίγο καταλήξαμε ότι μάλλον θέλει πίσω τακάκια αλλά το αφήσαμε για την άλλη μέρα το πρωί να το δούμε καλύτερα …
Καθήσαμε λίγο στο καθιστικό – τραπεζαρία – δωμάτιο του Φώτη και σιγά σιγά ένας ένας αποσυρθήκαμε όλοι στα κρεβάτια μας …
Τα ταξίδια μου / My travels 