3η ημέρα ταξιδιού 2η ημέρα στην Ιταλία
Πρωινό ξύπνημα, ετοιμάζομαι και κατεβαίνω στο εστιατόριο για πρωινό, ο μπουφές ήταν πλούσιος και τον επισκέφτηκα δύο φορές και φεύγοντας πήρα και ένα φλυτζάνι καφέ για να τον πιώ με την ησυχία μου στο δωμάτιο.
Φορτώνω την Βέρα που με περίμενε με ανυπομονησία να συνεχίσουμε το ταξίδι προς τα πάτρια εδάφη της.
Βγαίνω στο παραλιακό μέτωπο και παρόλο που είναι σχετικά νωρίς ο κόσμος έχει αρχίσει να πηγαίνει στην παραλία!
Η Πεσκαρα είναι μια παραλιακή πόλη με μεγάλες οργανωμένες παραλίες με πολύχρωμες ομπρέλες σε πολλές σειρές όπως τις είχα δει σε ταινίες.
Οδηγάω σιγά χαζεύοντας, έχω χρόνο μπροστά μου οπότε δεν βιάζομαι.
Βγαίνω στην εθνική τους και κατευθύνομαι προς Ανκόνα, έχει αρκετή κίνηση, μας πήρε ένα δίωρο να φτάσουμε στην Ανκόνα.
Κατευθύνομαι προς το λιμάνι και ψάχνω να βρω ένα καφέ να περιμένω την υπόλοιπη παρέα.
Τελικά αράζω σε ένα μικρό καφέ που είναι προς την έξοδο του λιμανιού, έχει ένα μικρό υπόστεγό με ξύλινους πάγκους, παίρνω ένα διπλό εσπρέσο και ένα μπουκάλι νερό και κάθομαι σε ένα τραπεζάκι δίπλα από τα ψαροκάικα και περιμένω τα υπόλοιπα παιδιά.
H ώρα περνάει σχετικά γρήγορα, λίγο να μιλήσεις με τους αγαπημένους λίγο να χαζέψεις και πριν το καταλάβω μηχανές περνάνε από μπροστά μου, δεν το ήξερα το έμαθα αργότερα ότι ήταν φίλοι που ταξίδευαν προς το Μαρόκο.
Αμέσως μετά αρχίζουν να καταφθάνει και η δική μου παρέα, αρχίζω να μετράω μηχανές, μία, δύο, τρεις, εφτά …
Επ, τί έγινε εδώ;
Πέντε περίμενα 7 ήρθαν!
Ο Αντώνης με ένα BMW GS1100.
Ο Γιώργος με ένα Moto Guzzi v85TT
Ο Μιχάλης με ένα Honda Rebel 500
Ο Φώτης με ένα Moto Guzzi V7
Ο Στέλιος με ένα Moto Guzzi Griso
Μαζί τους ήρθε και άλλο ένα Moto Guzzi V7 καθώς και ένα Triumph Bonneville, με τα οποία ταξίδευε μια οικογένεια …
Τα 2 μεγάλα παιδιά είχαν πάρει μαζί τους γονείς τους! Και θα έκαναν παρόμοιο ταξίδι, γνωρίστηκαν με τα υπόλοιπα παιδιά στο καράβι.
Πολύ τους χάρηκα, αν και το να τους βλέπω γυμνούς από προστατευτικό εξοπλισμό με στεναχώρησε ταυτόχρονα!
Πέρα από κράνος τίποτα άλλο!
Ευτυχώς το ταξίδι τους ολοκληρώθηκε χωρίς απρόοπτα.
Με το που ήρθαν τα παιδιά έγινε ένας μικρός χαμός, άλλος ήθελε να αλλάξει μιας και δεν πρόλαβε στο καράβι, άλλος ήθελε καύσιμα, άλλος καφέ, άλλος να ξεκινήσει το ταξίδι …
Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις μιας και εγώ γνώριζα μόνο τον Αντώνη και τον Φώτη!
Ο Αντώνης πρότεινε να πάμε σε ένα καφέ που γνώριζε στην κορφή του λόφου, συμφώνησε και η υπόλοιπη παρέα και ξεκινήσαμε…
Η καλή μέρα από την αρχή φαίνεται!
Πρίν καλά καλά ξεκινήσουμε χαθήκαμε μεταξύ μας…
Τελικά καταφέραμε και βρεθήκαμε και άρχισε η αναζήτησή του καφέ το οποίο τελικά είχε κλείσει!
Ανεβήκαμε στην κορφή του λόφου μετά από γρήγορη σχετικά διαβούλευση και τον κατεβήκαμε πάλι για αναζήτησή ενός μέρους να κάτσουμε για καφέ …
Μετά από κάποια μπρος πίσω, η “οικογένεια” μας αποχαιρετά και συνεχίζει τον δρόμο της.
Εμείς συνεχίσαμε την αναζήτηση ενός καφέ που να μας αρέσει …
Τελικά βρήκαμε ένα στο κέντρο, σβήσαμε την δίψα μας με χυμούς και καφέδες και σχετικά σύντομα ξεκινήσαμε προς τον προορισμό μας για αυτή την μέρα που είναι η πόλη της Μόντενα.
Ο Αντώνης μπροστά, εγώ τελευταίος και μπροστά μου ο Γιώργος.
Η επιλεγμένη διαδρομή προβλέπει Εθνική οδό για το μεγαλύτερο μέρος της.
Ο Γιώργος που έχει στο πρόσφατο παρελθόν πληρώσει αρκετά χρήματα σε κλήσεις από προηγούμενο ταξίδι στην Ιταλία πηγαίνει με τα όρια ταχύτητας ο Αντώνης κρατάει ένα σταθερό ρυθμό ελαφρώς πιο γρήγορο από τα όρια, σε σύντομο χρονικό διάστημα το κονβόι είχε σκορπίσει …
Στάση για ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε την πορεία μας, έχει αρκετή κίνηση και οι Ιταλοί οδηγούν πολύ επιθετικά, θέλει πολύ προσοχή και κουράζει …
Επόμενη στάση σε πάρκινγκ της εθνικής για τσιγάρο για όποιους καπνίζουν και με την ευκαιρία έλεγχος στην στάθμη λαδιού της Βέρας και όπως το περίμενα ήθελε 2-3 τζούρες για να φτάσει στο max ο δείκτης.
Πρώτη φορά της προσθέτω λάδι αλλά έχει προηγηθεί ένα “ταξίδι” αστραπή στην Λαμία που δεν έπεσε κάτω από τα 150, καθώς και η άνοδος μέχρι την Ηγουμενίτσα σε επίσης παρόμοιους ρυθμούς …
Συνεχίζουμε την πορεία μας και επιτέλους στο ύψος της Μπολόνια αφήνουμε πίσω μας την εθνική οδό και πιάνουμε τους επαρχιακούς.
Τα τοπία όμορφα αλλά η μυρωδιά της νωπής κοπριάς όχι και ότι πιο ευχάριστο !!!
Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει και σε σύντομο χρονικό διάστημα οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να πέφτουν …
Κατευθυνόμασταν κατευθείαν πάνω στην κακοκαιρία!
Δεν έβλεπα όμως την πρόθεση από τους υπόλοιπους να σταματήσουν να βάλουμε αδιάβροχα!!!
Ανάβω αλάρμ και πιάνω στην άκρη στο πρώτο άνοιγμα, φοράω τα αδιάβροχα και συνεχίζω για να προλάβω τους υπόλοιπους …
Τους βλέπω στην άκρη του δρόμου να με περιμένουν καθώς είχαν ανησυχήσει που είχα μείνει πίσω …
Με βλέπουν με τα αδιάβροχα και το σκέφτονται για λίγο να φορέσουν και αυτοί τα δικά τους η όχι.
Ο καιρός δεν τους άφησε και πολλά περιθώρια μίας και είχε ηδη ξεκινήσει να βρέχει …
Οπότε όλοι φόρεσαν τα αδιάβροχα τους και ξεκινήσαμε.
Ένας λυσσασμένους αέρας σε συνδυασμό με την βροχή που μας μαστίγωνε αλύπητα καθώς και το σκοτάδι που έπεφτε έκανε την οδήγηση δύσκολη.
Οι ρυθμοί μας είχαν πέσει και θα καθυστερούσαμε για να κάνουμε check in στο ξενοδοχείο οπότε ο Αντώνης φέυγει μπροστά για να προλάβει να φτάσει πριν κλείσει η ρεσεψιον.
Μετά από λίγο βλέπω και τον Φώτη να ανοίγει και να τον ακολουθεί …
Μένω εγώ με τον Γιώργο τον Μιχάλη και τον Στέλιο.
Σε κάποιο κυκλικό κόμβο βγαίνω σε λάθος έξοδο!
Σταματάω και παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο να μην με περιμένουν και θα τους βρω.
Αφού κατάφερα να βρω τον δρόμο μου συνεχίζω και σύντομα συναντώ τους υπόλοιπους στο ξενοδοχείο.
Τελικά ο Γιώργος με τους υπόλοιπους είχε φτάσει πριν τον Αντώνη και τον Φώτη μίας και αυτοί χάθηκαν.
Ολοκληρώνουμε το check-in και πηγαίνουμε σε ένα εστιατόριο δίπλα απο το ξενοδοχείο.
Εγώ θα κοιμηθώ με τον Φώτη, ο Στέλιος μόνος του και οι άλλοι τρεις αγκαλίτσα.
Το δείπνο ήταν ικανοποιητικό αν και η συνεννόηση ήταν προβληματική κάτι που το είδα σχεδόν παντού στην Ιταλία αν δεν ξέρεις Ιταλικά θα πρέπει να συνεννοηθείς με λίγο νοηματική, λίγο Αγγλικά, λίγο Ελληνικά, λίγο Ιταλικά ή σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα ξέρεις και θα πάρεις κάτι στο περίπου …
Η μέρα η μάλλον καλύτερα η νύχτα κλείνει με γέλια και κουβέντες για να γνωριστούμε καλύτερα και να σπάσει ο πάγος.
Και στην πληρωμή του δείπνου φάνηκε ότι δεν είχαμε δέσει σαν παρέα ακόμα και ίσως και να μην δέναμε όταν αρχίσαμε να μετράμε πόσες μπυρες ήπιε ο καθένας για να βγάλουμε τον λογαριασμό …
Επιστροφή στο δωμάτιο, ένα γρήγορο ντουζ και βουτιά στο κρεβάτι …
Η μέρα ήταν δύσκολη όποτε με το που πέσαμε στα κρεβάτια μας αποκοιμηθήκαμε χωρίς πολλά πολλά.
4η ημέρα ταξιδιού 3η ημέρα στην Ιταλία
07:00 το πρωί και το ξυπνητήρι αρχίζει να χτυπά και να προσπαθεί να με ξυπνήσει το κλείνω και σηκώνομαι απρόθυμα …
Ντύνομαι βιαστικά και κατεβαίνω κάτω στο εστιατόριο που ευτυχώς είχε μόλις ανοίξει και παίρνω δύο καφεδάκια και μερικά κρουασάν και επιστρέφω στο δωμάτιο η μάλλον καλύτερα προσπαθώ να επιστρέψω στο δωμάτιο ….
Για να ανοίξει η πόρτα του ξενοδοχείου έπρεπε να εισάγεις ένα κωδικό αλλά επειδή κουβάλαγα καφέδες κρουασάν κτλ έπρεπε να αφήσω κάπου τον ένα καφέ να βάλω τον κωδικό και μέχρι να πάρω και τον δεύτερο καφέ είχε περάσει ο χρόνος και η πόρτα ξανά κλείδωνε ….
Το δοκίμασα 2-3 φορές χωρίς επιτυχία, ένιωθα σαν σε ταινία με τον Mr. Bean!!!
Τελικά την λύση την έδωσε ο Φώτης …
Αναγκάστηκα να τον πάρω τηλέφωνο και κατέβηκε και μου άνοιξε …
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, ήπιαμε τον καφέ μας, φάγαμε το πρωινό μας και αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα πράγματα μας …
Εν τω μεταξύ ο καιρός είχε αρχίσει να ανοίγει και ο βροχερός καιρός έδωσε την θέση του σε έναν λαμπρό ήλιο που άρχισε να ξεπροβάλει δειλά δειλά.
Κατεβάσαμε τα πράγματα μας κάτω και αρχίσαμε να φορτώνουμε τα μηχανάκια μαζί με τους υπόλοιπους.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχαμε βγάλει από το προηγούμενο βράδυ θα κάναμε μια στάση πρώτα στο μουσείο της Φεράρι και μετά θα συνεχίζαμε την διαδρομή μας …
Θέλαμε να περάσουμε και από το αντίστοιχο της Λαμποργκίνι αλλά δεν προλαβαίναμε …
Ξεκινάμε με προορισμό το μουσείο και αμέσως αρχίζουμε να αδιαφορούμε ο ένας για τον άλλο που είναι αν μας ακολουθεί έστω να ρίξουμε μια ματιά στον καθρέπτη μας …
Ένα φανάρι το πέρασα με βαθύ βαθύ κόκκινο για να μπορέσω να ακολουθήσω τους υπόλοιπους, ακόμα και αυτή την στιγμή εύχομαι και ελπίζω να μην είχε κάμερα …
Φτάνουμε στο μουσείο ο Φώτης με τον Μιχάλη δεν τους ενδιαφέρει να μπούν οπότε κάθονται και φυλάνε τα πράγματα των υπόλοιπων.
Όσον αφορά το μουσείο το μόνο που δεν είχε ήταν μοντέλα πριν το πόλεμο αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να κάνεις μια στάση αν βρεθείς στην πόλη της Μόντενα!!!
Αριστουργήματα μιας ξεχασμένης τέχνης, της τέχνης του να φτιάχνεις οχήματα με προσωπικότητα …
Βγαίνουμε από το μουσείο εντυπωσιασμένοι και βρισκόμαστε μέσα σε μια κινέζικη λαοθάλασσα …
Ευτυχώς προλάβαμε και είχαμε μπεί στο μουσείο πριν από αυτούς …
Ξεκινάμε και συνεχίζουμε την πορεία μας βόρεια κάνοντας μια στάση για έναν παραποτάμιο καφέ στην Μάντοβα την οποία δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο να την επισκεφτούμε …
Η μέρα μέχρι στιγμής ηλιόλουστη και με σχετικά υψηλή θερμοκρασία με το που επιστρέφουμε στις μηχανές αρχίζει να ψιχαλίζει και σε σύντομο χρονικό διάστημα ανοίγουν οι ουρανοί …
Φοράμε τα αδιάβροχα μας βρίζοντας τον καιρό και την τύχη μας και ξεκινάμε επόμενη σχεδιασμένη στάση στο σπίτι της Ιουλιέτας στην Βερόνα.
Ευτυχώς τα σύννεφα κινούνται αντίθετα από εμάς και σύντομα η βροχή σταματάει και εμείς είμαστε με τα αδιάβροχα να αισθανόμαστε λες και έχουμε μπεί σε σάουνα …
Ο Αντώνης σταματάει πρώτος και τα βγάζει οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να τα φοράμε μιας και ήταν ακόμα βρεγμένα και θέλαμε να στεγνώσουν πριν τα μαζέψουμε, οπότε λέμε να κάνουμε μια στάση λίγο αργότερα …
Συνεχίζουμε αφήνοντας τον Αντώνη πίσω να τακτοποιεί τα αδιάβροχα του …
Στην πρώτη διασταύρωση που αλλάζουμε πορεία σταματάω και περιμένω τον Αντώνη οι υπόλοιποι συνεχίζουν …
Ο Αντώνης μετά από λίγο έρχεται και συνεχίζουμε μαζί μέχρι που δεν άντεξα να φοράω άλλο τα αδιάβροχα του λέω να συνεχίσει και θα βρεθούμε στην Βερόνα.
Σταματάω βγάζω τα αδιάβροχα και συνεχίζω και εγώ προς το σπίτι της Ιουλιέτας …
Φτάνω Βερόνα, μπλέκω λίγο στους πεζόδρομους του κέντρου της ιστορικής πόλης και είμαι εγώ με την μηχανή ανάμεσα στον κόσμο προσπαθώντας να βρω μια διέξοδο …
Μόλις τα καταφέρνω σταματάω και παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο που είχε hands free για να δώ που βρίσκονται και οι υπόλοιποι, τελικά είχαν χαθεί λίγο και τώρα έφταναν στην Βερόνα, τους στέλνω την τοποθεσία μου μιας και είχε χώρο και για αυτούς να παρκάρουν και τους περιμένω…
Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα φτάνουν όλοι εκτός από τον Αντώνη που είχε κάνει μια στάση για φωτογραφίες.
Μετά από λίγο φτάνει και ο Αντώνης και αρχίζουμε να περιπλανιόμαστε στο ιστορικό κέντρο φτάνουμε στο σπίτι της Ιουλιέτας όπου γίνεται ο κακός χαμός και τελικά καταλήγουμε να τρώμε πίτσα …
Πολύ όμορφη πόλη και σίγουρα αξίζει να την επισκεφτείς και να κάτσεις κάποιες μέρες να την γυρίσεις …
Μετά το φαγητό έχει στάση για παγωτό το οποίο ήταν εξαιρετικό και συνεχίζουμε την πορεία μας με προορισμό ένα χωριό μερικά χιλιόμετρα από την λίμνη Κόμο …
Ο δρόμος έχει αρκετούς κυκλικούς κόμβους και το μικρό μας κονβόι δεν αργεί να διασπαστεί …
Ο πρώτος που χάνεται είναι ο Στέλιος τον παίρνω χαμπάρι τον φτάνω και τον οδηγώ στους υπόλοιπους και συνεχίζουμε πλέον όλοι μαζί την πορεία μας η έτσι νομίζω …
Αρχίζω να μας μετράω με κάθε ευκαιρία και ανακαλύπτω ότι ο Φώτης δεν είναι μαζί μας …
Αρχίζω να κορνάρω και να προσπερνάω τους υπόλοιπους μέχρι να φτάσω στον Αντώνη που ήταν πρώτος και να σταματήσει και αυτός …
Παίρνουμε τηλέφωνο τον Φώτη και έχει χαθεί και είναι και αγχωμένος μιας και δεν ξέρει που βρίσκεται, η επικοινωνία μεταξύ του Γιώργου και του Φώτη είναι απλά αδύνατη, δεν μπορεί να καταλάβει και να κατανοήσει ο ένας τον άλλο.
Επικοινωνώ με τον Φώτη και αρχίζει ένας μίνι μαραθώνιος να ηρεμίσει και να καταλάβει πως μπορεί να μας στείλει την τοποθεσία του ώστε να πάμε να τον συναντήσουμε …
Το άγχος τον έχει καταβάλει και η επικοινωνία δύσκολη, μετά από κάποιες προσπάθειες καταφέρνει και μας στέλνει το στίγμα του και ξεκινάω να πάω να τον συναντήσω …
Δέκα με δεκαπέντε λεπτά αργότερα τον βλέπω στην άκρη του δρόμου και συνεχίζουμε μαζί να συναντήσουμε τους υπόλοιπους που είχαν κάνει στάση σε ένα σουπερμάρκετ για ανεφοδιασμό …
Κάνουμε πρώτα μια στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και μετά πάμε να συναντήσουμε και τα υπόλοιπα παιδιά που μας περίμεναν με εφόδια σε νερό και τρόφιμα …
Μετά από μια σύντομη στάση συνεχίζουμε καθώς το σκοτάδι έπεφτε γύρω μας …
Ο Γιώργος κάθεται τελευταίος και εγώ μπροστά του και ενώ είχαμε πει να έχει τον νου του ο καθένας μας για αυτόν που έχει πίσω του σε σύντομο χρονικό διάστημα και αυτή η απόφαση καταστρατηγείται και μένω εγώ με τον Γιώργο μόνοι μας …
Αν θυμάμαι καλά ο Γιώργος ενημερώνει τον Αντώνη ότι θα συνεχίσουμε οι δυό μας και θα βρεθούμε στην χειρότερη στο σπίτι που έχουμε κλείσει για διανυκτέρευση για τις επόμενες μέρες.
Τα δύο V85TT λοιπον μένουν μόνα τους και ξεκινούν να καταπίνουν τα σκοτεινά χιλιόμετρα με κατεύθυνση την λίμνη Κόμο …
Ο Γιώργος μπροστά και εγώ να τον ακολουθώ …
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ενώ έχουμε κάνει μια στάση για να ξεμουδιάσουμε, βλέπουμε τα υπόλοιπα παιδιά να έρχονται!!!
Κάπως τα καταφέραμε και βγήκαμε μπροστά τους !!!
Για το υπόλοιπο της διαδρομής και μέχρι να φτάσουμε στο στον προορισμό μας δεν ξαναχαθήκαμε …
Η τελευταία πρόκληση της ημέρα η καλύτερα της νύχτας ήταν να βρούμε το σπίτι που θα μας φιλοξενούσε της επόμενες μέρες …
Μετά από αρκετό ψάξιμο και κάποια τηλέφωνα στον ιδιοκτήτη τα καταφέραμε αν και ψιλό απογοητευθήκαμε από το οίκημα και κυρίως από την έλλειψη Ίντερνετ ….
Χωριστήκαμε πάλι σε ζευγάρια, ο Γιώργος με τον Μιχάλη που ήταν αχώριστοι στο διπλό, εγώ με τον Αντώνη στο παιδικό σε κουκέτες, ο Αντώνης στο κάτω και εγώ στο πάνω κρεβάτι, ο Φώτης στον καναπέ και ο Στέλιος που θα τον φιλοξενούσαμε για ένα βράδυ σε φουσκωτό στρώμα στην κουζίνα …
Αφού διευθετήθηκαν τα της διαμονής αρχίσαμε ένας ένας να αποχωρούμε ….
Καταφέραμε και φτάσαμε όλοι μας και αυτό από μόνο του ήταν ένα κατόρθωμα!!!!
Τα ταξίδια μου / My travels 