Τρίτη 3 Μαίου 2022
Δεν θα μπορούσα να πώ όχι σε μια πρόταση από τον φίλο Γιώργο για μια βόλτα στην ορεινή Κορίνθια και ας είχα πάει πάλι εκεί μόλις πριν μια εβδομάδα, σε συνδυασμό με την προτροπή της συζuγου να κοινωνικοποιηθώ (να σταματήσω να πηγαίνω βόλτες στις ερημιές μόνος μου) καθώς και τα παρακάλια της “Βέρας” να γνωρίσει και άλλες μηχανές από την φυλή της και το γλυκό έδεσε …
Ο καιρός ήταν ιδανικός αλλά κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι δεν θα ξεκινήσουμε καλά …
Πρωί πρωί πηγαίνω στο γκαράζ και ανακαλύπτω ότι η πόρτα δεν ανοίγει με το χειριστήριο …
Πρωί πρωί στον κλειδαρά λοιπoν για αλλαγή μπαταρίας στο χειριστήριο καθώς και αγορά δεύτερου για κάθε ενδεχόμενο …
Μήνυμα στον Γιώργο ότι θα αργήσω κάνα 15 λεπτό και ξεκινάω
Η βόλτα προμηνύονταν να είναι σύντομη οπότε σε ένα σακίδιο έβαλα νερό, 2 κρουασάν, και 2 σπαστά καφεδάκια και με όλα αυτά ξέχασα τα αδιάβροχα (ευτυχώς δεν χρειάστηκαν) …
Το σημείο συνάντησης μεταφέρθηκε από πριν τα διόδια της Ελευσίνας στον Ισθμό …
Η “Βέρα” Ιταλίδα γουργούριζε καθώς απομακρυνόμασταν από την Αθήνα …
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας η κίνηση ήταν ελάχιστη και λόγω ότι δεν ήθελα να στήσω τον Γιώργο πολύ, ο ρυθμός ανέβηκε και η “Βέρα” δεν έφερε καμία αντίρρηση σε αυτό …
Τα χιλιόμετρα περνούν γρήγορα και πριν το καταλάβουμε περνάμε τις σήραγγες της Κακιάς Σκάλας και βλέπουμε σταματημένα αυτοκίνητα …
Ένα mini cooper είχε τουμπάρει …
Πως τουμπάρεις στην ευθεία;;;
Η ¨Βέρα¨ συνέχισε να καταβροχθίζει τα χλμ με ευκολία αρκεί να μην το παρακάνεις …
Φτάνουμε στον Ισθμό και βγαίνουμε στην έξοδο για Λουτράκι και συναντάμε τον Γιώργο πριν την γέφυρα να απολαμβάνει το εσπρεσάκι του …
Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις μιας και πρώτη φορά βλέπει την “Βέρα” από κοντά …
Θα συναντούσαμε τον Βασίλη φίλο του Γιώργου λίγο πιο κάτω …
Δεν αργούμε να φτάσουμε, γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις και ξεκινάμε …
Ακολουθούμε τον Βασίλη για να μας πάει από μια άλλη διαδρομή όχι και τόσο γνωστή, τουλάχιστον σε έμενα …
Βγαίνουμε εθνική και με χαλαρούς ρυθμούς φτάνουμε Ξυλόκαστρο και κατευθυνόμαστε προς Ζεμένο όπου και αφήνουμε την εθνική πίσω μας, πρώτη φορά περνάω από εδώ και ομολογώ ότι μου άρεσε η διαδρομή, συνήθως ανεβαίνω από Κιάτο!!!
Κάπου εκεί σταματήσαμε για τις πρώτες φωτογραφίες … και στην πορεία οι στάσεις έγιναν αρκετές για τον ίδιο λόγο …
Ο Βασίλης αντάλλαξε μηχανή με τον Γιώργο και λίγο πιο κάτω αντάλλαξα και εγώ με τον Βασίλη και μετά ο Βασίλης πάλι με τον Γιώργο μέχρι να επιστρέψουν οι μηχανές στους κατόχους τους τις είχαμε καβαλήσει όλοι όλες …
Το euro5 Guzzi v85TT του Βασίλη έχει πιο ήρεμη λειτουργία απο το δικό μου το euro 4 και αρκετά λιγότερους κραδασμούς η διαφορά είναι αισθητή …
Φάνηκε να είναι πιο δυνατό στις χαμηλομεσαίες και το δικό μου πιο δυνατό ψηλά …
Δεν ξέρω τι αλλαγές έχουν γίνει μεταξύ των δύο εκδόσεων.
Για το Tenere εχω να πώ ότι είναι ένα μηχανάκι μιας άλλης εποχής και η μετάβαση απο το Guzzi στοTenere αμβλύνει ακόμα περισσότερο τις διαφορές τους …
Μίας και πρόκειται για διαφορετικές μηχανές σχεδιασμένες σε διαφορετικές εποχές και για να καλύψουν διαφορετικές ανάγκες δεν θα τις συγκρίνω αλλά θα αναφερθώ μόνο σε αυτό που με χάλασε περισσότερο και δεν ήταν τίποτα άλλο από τα φρένα …
Φρένα χωρίς αίσθηση και με ελλιπή απόδοση, δεν θα ήθελα να βρεθώ σε συνθήκες φρεναρίσματος πανικού καβάλα σε αυτό το μηχανάκι ….
Στάση για καφέ στην πλατεία του χωριού Γκούρα και πάλι ευκαιρία για κουβεντούλα και ιστορικές αναδρομές από τις ζωές μας για να γνωριστούμε καλύτερα και να καλυφθούν κενά μεταξύ των δύο φιλων που είχαν καιρό να βρεθούν…
Τελειώσαμε το καφεδάκι μας και κατευθυνθήκαμε προς τις πηγές του Λάδωνα …
Ο Βασίλης εκτελούσε χρέη πλοηγού και μας έδειχνε τις ομορφιές του τόπου του …
Συνεχίζουμε προς Λεβίδι από όπου περνάμε χωρίς να σταματήσουμε και συνεχίζουμε προς το διάσελο της Κάνδηλας …
Έχει μεσημεριάσει και κάτω μας ήταν το χωριό Σκοτεινή και τα παιδιά δεν μου χάλασαν το χατίρι να παρεκκλίνουμε λίγο από την πορεία μας και να περάσουμε μέσα από το χωριό …
Μπαίνοντας στο χωριό συναντάμε μια γιαγιά που έχει βγει βόλτα με τα εγγονάκια της το μεγαλύτερο από αυτά είναι δεν είναι δέκα χρονών με το που βλέπει ο μικρός τους τρεις μοτοσικλετιστές πάνω στα άτια τους φορώντας τις πανοπλίες τους αρχίζει να χοροπήδα και να χτυπάει παλαμάκια ενώ το χαμόγελο του είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά ….
Ένα νεύμα και μια ξερογκαζιά ήταν αρκετή για να κάνει αυτό το παιδί να εκστασιαστεί μπορούσες να το δεις στα μάτια του και ας συναντήθηκαν οι ματιές μας για ένα δευτερόλεπτο …
Η διάθεση μου άλλαξε μονομιάς η όποια κούραση εξαφανίστηκε ενώ στο μυαλό μου έβλεπα συνέχεια την σκηνή με το παιδί να χτυπάει παλαμάκια, από όλη την βόλτα αυτή ήταν η πιο δυνατή εικόνα που συγκράτησα ….
Οι εκφράσεις των μικρών παιδιών μένουν χαραγμένες μέσα μου…
Ακόμα θυμάμαι τα πρόσωπα των μικρών παιδιών που κρέμονταν από τα φορτηγά στην Αίγυπτο και ας έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια …
Δεν ξεχνώ τα χαμόγελα από τα μικρά παιδιά που συναντώ στα ταξίδια μου …
Αυτά τα χαμόγελα είναι αληθινά !!!
Οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλά για να είναι ευτυχισμένοι …
Απλά εμείς οι μεγάλοι τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε, κλεισμένοι μέσα στα τείχη που έχουμε φτιάξει και αναζητώντας την ευτυχία σε υλικά αγαθά ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι, λίγη αγάπη …
Χαμένος στις σκέψεις μου συνεχίζουμε μέχρι την Νεμέα όπου σταματήσαμε για ανεφοδιασμό των μηχανών, το Tenere ήταν το πιο διψασμένο …
Και στην συνέχεια ψάξαμε και κάπου να κάτσουμε να τσιμπήσουμε και εμείς τίποτα…
Μικρή επαρχιακή πόλη στις τρεις το μεσημέρι και αναζήτησή τροφής είναι συνήθως ένα ανέκδοτο …
Χορτάσαμε την πείνα μας με τοστ σε μια καφετέρια …
Αν περνάγαμε μερικές ώρες αργότερα είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορούσαμε να σηκωθούμε από το τραπέζι από όποια ψησταριά καθόμασταν …
Ο τρόπος ζωής στις μεγαλουπόλεις μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι παντού τα πάντα είναι διαθέσιμα όλες τις ώρες τις ημέρας και αρκεί μια βόλτα λίγο πιο έξω για να καταρρίψει του όποιους μύθους και συνήθειες έχουμε …
Αφού ξεγελάσαμε την πείνα μας ήταν η ώρα της επιστροφής από την εθνική οδό για να κερδίσουμε χρόνο …
Ο Βασίλης έφυγε μπροστά και εγώ συνέχισα με τον Γιώργο στον ρυθμό του, μέχρι που χωρίσαμε μετά τα διόδια της Ελευσίνας τραβώντας ο καθένας για το σπίτι του και τους αγαπημένους του …
Για την Βέρα δεν έχω κάτι να πώ μπορεί να ζήλεψα τις tubeless ζάντες (κυρίως αυτές) και το δούλεμα της euro5 Guzzi, αλλά έχω κουμπώσει πάνω της και με κάθε βόλτα δενόμαστε όλο και πιο πολύ …
Αυτή η βόλτα ήταν η απαρχή για να αποφασίσει ο φίλος Γιώργος ότι πρέπει να αποχαιρετίσει το γέρο Tenere του και να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στην μοτοσυκλετιστική ζωή του …
Βασίλη χάρηκα που σε γνώρισα και με την πρώτη ευκαιρία θα ξανά συνταξιδέψουμε !!!
Γιώργο καλοτάξιδη η νέα μηχανή !!!
Τα ταξίδια μου / My travels 