Για μια υπόσχεση …

Όλα ξεκίνησαν με μια υπόσχεση που είχε δωθεί πριν δύο χρόνια σχεδόν …

Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν καταστάσεις που έφεραν τον κόσμο τούμπα !!!

Έπρεπε να παραδώσω ένα δώρο στην Ελάτη στον φίλο Θένο…

Αλλά από ποιον δρόμο πας στην Ελάτη;

Και απο ποιον γυρνάς;

Πας μόνος η με παρέα;

Ο σχεδιασμός είναι το πιο εύκολο πράγμα, το να υλοποιήσεις τον σχεδιασμό αυτό είναι ένα άλλο θέμα …

Τελικά μετά από προτροπή της αγαπημένης μου να σταματήσω να είμαι τόσο μονόχνοτος, ανακοίνωσα την πρόθεση μου να πάω στην Ελάτη κάνοντας μια γυροβολιά από την μισή Ελλάδα σε κάποιες ιντερνετικές παρέες …

Ο στόχος ήταν να ξεκινήσουμε στις 6 το πρωί και να έχουμε γυρίσει στα σπίτια μας μετά από καμιά 20αρια ώρες …

Μετά κόπων και βασάνων μαζευτήκαμε 4 διαφορετικοί αναβάτες …

Αν μας έβαζες στην σειρά θα μοιάζαμε με τους Ντάλτονς…

Ο Γιάννης από το advride.gr με KTM 950

Ο Βύρωνας από τους The Enfields https://www.facebook.com/enfields.hellas/ με Royal Enfield Interceptor

Ο Στέλιος από την motoparea.gr με Ducati Pantah

Εγώ και από τις τρεις παρέες με την “Βέρα” Ιταλίδα 

(Η παραπάνω κατάταξη δεν είναι καθ’ ύψος)

Οι ετοιμασίες από το προηγούμενο βράδυ ήταν ελάχιστες, η Βέρα ήταν έτοιμη και ανυπομονούσε να ξεκινήσουμε …

Όταν δεν ταξιδεύω μόνος πάντα υπάρχει ένα άγχος, για την ώρα συνάντησης για το πώς θα συνταξιδεύουμε, για το άν θα γυρίσουμε όλοι αλώβητοι σπίτια μας …

Όλες αυτές οι σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό μου και διώχνουν τον ύπνο μακριά …

Το να καταφέρω να κοιμηθώ είναι μια δοκιμασία από μόνη της.

Κάποια στιγμή τα βλέφαρα βαραίνουν, το μυαλό θολώνει, όλες οι σκέψεις φεύγουν και βυθίζομαι στην λυτρωτική αγκαλιά του Μορφέα …

Χτυπάει το ξυπνητήρι μετά από 4-5 ώρες ύπνου μόνο, σηκώνομαι και σέρνομαι μέχρι την κουζίνα για να φτιάξω καφέ …

Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο και δείχνει 04:30 …

Με κάθε γουλιά καφέ τα μάτια ανοίγουν όλο και πιο πολύ …

Πρίν το καταλάβω είχα ντυθεί και ήμουν καβάλα στην Βέρα η οποία γουργούριζε ευχάριστα καθώς κινούμασταν στους άδειους δρόμους μιας πόλης που κοιμόταν ακόμα.

Δεν αργώ να φτάσω στο σημείο συνάντησης πριν από τα διόδια της Ελευσίνας …

Ο Στέλιος και ο Βύρωνας ήταν ηδη εκεί …

Μετά από λίγο ήρθε και ο Γιάννης καβάλα στο 950, ομολογώ ότι δεν περίμενα να έρθει με αυτό …

Σύντομες κουβέντες για το που και πώς θα πάμε και ίσως να είναι καλύτερα να κάνουμε μια τροποποίηση στο αρχικό πλάνο …

Ξεκινάμε με τον Βύρωνα πρώτο και εγώ στο τέλος …

Ο Βύρωνας συνηθισμένος στην ταχύτητα του Bullet πηγαίνει χαλαρά, με αυτόν το ρυθμό θα χρειαστούμε άλλη μία μέρα …

Περνάω μπροστά και ρυθμίζω το cruise control στα 125 μια ταχύτητα που μπορούν όλοι να ακολουθήσουν …

Η Βέρα έχει και από αυτό …

Έχουμε κόντρα δυνατό αέρα και τα άτια καταπίνουν την βενζίνη με λαιμαργία …

Πρώτη στάση στο Αίγιο για συμπλήρωμα στα καύσιμα και συνεχίζουμε με τον ίδιο ρυθμό.

Η Βέρα χρειάστηκε 10,7 λίτρα για 180 χλμ, αρκετά λαίμαργη μετά το πρωινό ξύπνημα …

Περνάμε την Γέφυρα του Ρίου και σταματάμε για καφέ στα ΣΕΑ του Ευηνοχωρίου,

Ώρα να ανεφοδιαστούμε και εμείς σε καφέ και κάτι να φάμε …

Η ώρα είναι 08:30 περίπου, έχουν περάσει 2,5 ώρες από την στιγμή που ξεκινήσαμε …

Πίνουμε το καφεδάκι μας και αποφασίζουμε να κάνουμε την διαδρομή ανάστροφα από τον σχεδιασμό …

Piece of cake που λένε και οι Αμερικάνοι …

Αμ δέ ….

Ξεκινάμε με προορισμό το Αγρίνιο …

Κάπου στην Κλεισούρα το tank bag του Στέλιου ανοίγει και η πιστωτική του κάρτα πραγματοποιεί μια απόδραση που κάνει το Prison Break να μοιάζει με παιχνιδάκι για παιδιά … 

Για καλή του τύχη την βλέπει ο Βύρωνας και σταματάει να την μαζέψει …

Ευκαιρία για μια στάση για φωτογραφίες …

Λίγο πιο κάτω ένα buff που είχε ο Στελιος στο tank bag ζήλεψε και αυτό με την απόδραση της κάρτας  και το επιχειρει και αυτό με το ίδιο απαράμιλο στύλ …

Αυτή την φορά είδαμε όλοι την απόδραση αλλά  ο Στέλιος δεν ήθελε να γυρίσουμε να το μαζέψουμε …

Μ’ αυτά και με αυτά φτάνουμε στο Αγρίνιο και σταματάμε στο συνεργείο του φίλου Χρήστου …

Ο Χρήστος επιμένει να μας κεράσει καφέ αλλά μόλις είχαμε πιει …

(Την επόμενη φορά Χρήστο …)

Ο Στέλιος παραλαμβάνει την κάρτα του και ο Βύρωνας ανακαλύπτει ότι το interceptor θέλει συμπλήρωμα λαδιού …

Ο Χρήστος σώζει την κατάσταση και κερνάει τον Βύρωνα λίγο λαδάκι …

Επίσης μας ενημερώνει και που θα βρούμε το τελευταίο βενζινάδικο στην διαδρομή μας …

Χαιρετάμε τον Χρήστο με την υπόσχεση να ξαναπεράσουμε …

Ξεκινάμε και λίγο μετά παίρνουμε κατεύθυνση για την κοιλάδα του Αχελώου και τα χωριά του Βάλτου …

Στην Γέφυρα της Σπολάιτας σταματάμε για φωτογραφίες και μετά από εκεί σταματάγαμε συνέχεια …

Νομίζω ότι πιο πολύ ώρα βγάζαμε φωτογραφίες παρά οδηγούσαμε …

Όλοι εκτός του Στέλιου που μας περίμενε υπομονετικά …

Σταμάταγε λίγο πιο κάτω και μας περίμενε και μετά πάλι τα ίδια και τα ίδια …

Για την πλοήγηση ο Γιάννης χρησιμοποιούσε ένα Garmin gps, ο Στελιος google maps και εγώ την εφαμογή της Guzzi που χρησιμοποιή road maps.

Περιττό να πώ ότι οι οδηγίες είναι διαφορετικές από το κάθε σύστημα …

Το google maps είναι για πιο περιπετειώδεις αναβάτες και τους χωματόδρομους τους έχει ψωμοτύρι …

Μόνο με το Garmin αποφεύγεις τις κακοτοπιές, εκτός αν δεν έχεις θέμα με λίγη παραπάνω περιπέτεια …

Το road maps κάπου ενδιάμεσα στα άλλα δύο …

Τρία διαφορετικά συστήματα πλοήγησης, τρεις διαφορετικές διαδρομές, τέσσερις διαφορετικοί αναβάτες …

Είχα καταλάβει από το πρωί ότι δεν θα υπήρχε κάποιο πλάνο …

Το μονό που ήταν σίγουρο ήταν ότι κάποια στιγμή θα φτάναμε στην Ελάτη, άγνωστο από πιο δρόμο και ουσιαστικά αδιάφορο …

Η κοιλάδα του Αχελώου είναι πανέμορφη και ο δρόμος αρκετά καλός …

Ο Στέλιος είναι σταθερότατος στην οδήγηση του έχει ένα ωραίο ρυθμό, το οποίο είναι και λογικό με τα χιλιόμετρα που έχει γράψει …

Ο Γιάννης λυσσάει στις στροφές …

Ο Βύρωνας έχει τον πιο χαλαρό ρυθμό …

Εγώ κάπου ανάμεσα στον Στέλιο και στον Βύρωνα …

Έχω αφήσει τον Στέλιο και επικουρικά τον Γιάννη στην πλοήγηση της διαδρομής και απλά απολαμβάνω την βόλτα …

Πού και πού εμπλέκομαι και εγώ στην πλοήγηση και τους μπερδεύω όλους …

Οι στάσεις για φωτογραφίες παραπάνω από αρκετές …

Στο Νέο Χαλικιόπουλο κάνουμε στάση εκ νέου για ανεφοδιασμό μιας και θα ήταν το τελευταίο βενζινάδικο που θα συναντούσαμε μέχρι την Ελάτη σχεδόν…

Η “Βέρα” Ιταλίδα έκαψε 7,8 λίτρα για 175 χλμ (4,4 λίτρα ανά 100 χλμ περίπου) προφανώς χόρτασε το πρωί και έπινε πλέον την βενζίνη γουλιά γουλιά …

Σε αυτούς τους ρυθμούς έχει μια αυτονομία γύρω τα 500 χλμ.

Μέχρι στιγμής δεν με έχει κουράσει καθόλου και ανταποκρίνεται απόλυτα στις προσδοκίες που είχα από αυτήν …

Έχει αρκετή δύναμη για το στυλ οδήγησης μου και για τις διαδρομές που κάνω …

Ο άξονας με γλιτώνει από την συχνή περιποίηση της αλυσίδας και το μεγάλο ρεζερβουάρ διώχνει το άγχος του ανεφοδιασμού, η δέ σέλα της και γενικότερα η εργονομία της απλά καταπληκτική για το δικό μου σωματότυπο …

Σε κάποια φάση με τον Γιάννη μπήκαμε στην κοίτη του ποταμού να βγάλουμε φωτογραφίες …

Χρειάστηκε σπρώξιμο για να βγούμε …

Ευτυχώς ήμασταν δύο!!!

Το ΚΤΜ έσκαβε για πλάκα, το Guzzi το φρέναραν τα ηλεκτρονικά και δεν έσκαβε τόσο …

Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναμπώ σε κοίτη ποταμού, ειδικά αν είμαι μόνος …

Η διαδρομή από την Εμπεσό στα Βρουβιανά πανέμορφη όπως την θυμόμουν με καταπληκτική θέα που σε μαγεύει αυτό το γαλάζιο του Αχελώου …

Φτάνουμε στην Γέφυρα του Αυλακίου – Καταφυλλίου και η άσφαλτος τελειώνει …

Περνάω απέναντι και αριστερά και δεξιά υπάρχει μόνο χωματόδρομος …

Μια ερώτηση από τον Γιάννη σε παρακείμενο σπίτι επιβεβαιώνει ότι από εδώ και πέρα έχει χωματόδρομους σε άγνωστη κατάσταση …

Καθόμαστε και συζητάμε τις επιλογές μας το να οδηγήσουμε πίσω για καμιά ώρα δεν μας αρέσει σαν επιλογή αλλά δείχνει να είναι η μόνη για την ώρα …

Και εκεί που συζητάμε το τί θα κάνουμε εμφανίζεται ο Νίκος πάνω στο σκούτερ του “σαν από μηχανής θεός” και μας πιάνει την κουβέντα …

Το πηγαίο και αληθινό του χαμόγελο και το χαραγμένο από τον χρόνο και τις κακουχίες πρόσωπο του δείχνει ένα άνθρωπο κατασταλαγμένο και αληθινό …

Μας κατευθύνει να πάρουμε ένα χωματόδρομο για μερικά χιλιόμετρα ο οποίος είναι βατός αλλά δεν ξέρει αν οι χθεσινές βροχές τον έχουν κάνει απροσπέλαστο και μας εύχεται να εγκαταλείψουμε την πόλη και να επιστρέψουμε στα χωριά για να βρούμε το αληθινό νόημα της ζωής …

Αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες του Νίκου και βλέπουμε …

Χαιρετάμε τον Νίκο και κατευθυνόμαστε προς τον χωματόδρομο …

Νίκο να είσαι πάντα καλά και να μην σβήσει ποτέ αυτό το χαμόγελο …

Ο Γιάννης περνάει μπροστά όρθιος στο ΚΤΜ, αλλά λίγο πιο κάτω τον βλέπω να έρχεται αντίθετα …

Ελπίζω ο δρόμος να μην είναι κομμένος σκέφτομαι …

Τι έπαθες τον ρωτάω …

Αργότερα κατάλαβα ότι ο φόβος του για το χώμα τον υπερνίκησε …

Ήταν ένα μικρό σαθρό ανηφορικό κομμάτι με κάποια μικρά νεροφαγώματα τα οποία τα πέρασαν αέρα τόσο το Interceptor όσο και το Ducati η δε Βέρα ούτε που τα κατάλαβε …

Αν εξαιρέσεις κάποιες λασπολακούβες και κάποια μικρά νεροφαγώματα ο χωματόδρομος δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες …

Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.

Ο Στέλιος παραπονίοταν γιατί μόλις είχε πλύνει το Ducati την προηγούμενη ..

Ο Βύρωνας κλασικά Ζεν απλά το απολάμβανε …

Ο Γιάννης ήταν αγχωμένος …

Ο χωματόδρομος τελείωσε και βγήκαμε σε αρκετά καλή άσφαλτο και συνεχίσαμε την πορεία μας με κάποια μπρος πίσω μιας και χανόμασταν …

Ο δρόμος ήταν αρκετά ευχαριστος μπορώ να πώ …

Το τοπίο ήταν όμορφο, δεν υπήρχαν αλλά οχήματα στον δρόμο, όλος δικός μας …

Κάπου πριν τα Μηλιανά προσπεράσαμε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε, την επαρχιακή οδό Άρτας – Πηγών και χάσαμε και την ευκαιρία να περάσουμε από την Αργιθέα και τα τούνελ που είχα σκοπό …

(Θα υπάρξει δεύτερη προσπάθεια σύντομα …)

Συνεχίζουμε την πορεία μας αγνοώντας ότι προσπεράσαμε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε …

Τουλάχιστον η διαδρομή είναι ευχάριστη και την απολαμβάνουμε θέλω να πιστεύω όλοι …

Φτάνοντας στο χωριό Λογαρού αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα περάσουμε από Αργιθέα …

Ρωτώντας τους μοναδικούς κατοίκους που συναντήσαμε δεν βγάλαμε ιδιαίτερη άκρη πέρα ότι από εκεί δεν προχωράει ο δρόμος …

Είχα αρχίσει να πεινάω …

Αφήνω τους υπόλοιπους να προσπαθούν να βγάλουν άκρη και επιστρέφω προς τα πίσω και σταματάω σε 2 πανέμορφα άλογα …

Ανοίγω το σάκο βγάζω 3 μήλα και τα μοιραζόμαστε και οι τρεις μας εγώ και τα δύο άλογα …

Η Βέρα περίμενε υπομονετικά να τελειώσω κοιτώντας με με ζήλια …

Μετά από λίγο εμφανίζονται και τα άλλα παιδιά και συνεχίζουμε προς τα χωριά του Αθαμανίου μιας και από ότι φαίνεται παρόλες τις προσπάθειες μας θα κάναμε την αρχική προγραμματισμένη διαδρομή …

Στάση στα τούνελ πριν το φράγμα της Μεσοχώρας για φωτογραφίες και για να τσιμπήσουμε ότι κουβάλαγε ο καθένας μας μαζί του …

Κάμποσοι ξηροί καρποί επανέφεραν τα επίπεδα ενέργειας εκεί που έπρεπε …

Περνάμε τα τούνελ με τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες και φτάνουμε στο φράγμα …

Τι σπατάλη χρημάτων η κατασκευή αυτού του φράγματος …

Βλέποντας το καταλαβαίνεις γιατί αυτή η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε !!!

Συνεχίζουμε μετά την ολιγόλεπτη στάση στο φράγμα …

Δεν έχω ξαναπεράσει ούτε από αυτόν τον δρόμο και μου φαίνεται άκρως ενδιαφέρων …

Ο Γιάννης έχει όρεξη για παιχνίδια στις στροφές περνάει μπροστά και χάνεται …

Η μία στροφή διαδέχονταν την άλλη και η κάθε στροφή που περνάγαμε μας έφερνε πιο κοντά στον προορισμό μας.

Σύντομη στάση σε ένα γεφύρι και αποφασίζουμε να περάσουμε πρώτα από το Ροποτό για να δουν ο Στέλιος και ο Βύρωνας την Εκκλησία που λόγω της κατολίσθησης έχει πάρει μεγάλη κλίση …

Τα μάτια και ο λαβύρινθος συναγωνίζονται για το ποιος στέλνει την σωστή πληροφορία στον εγκέφαλο μας με αποτέλεσμα να ζαλίζεσαι και να σε πιάνει ναυτία …

Εκεί ήρθε και μας συνάντησε και ο Θένος …

Ολιγόλεπτες διαβουλεύσεις και ακολουθούμε τον Θένο στο χωριό Καλόγεροι όπου και κάτσαμε για φαγητό …

(Τελικά ούτε στην Ελάτη πήγαμε …)

Ο Θένος είχε την εντύπωση ότι ήμουν μόνο εγώ με τον Γιάννη και είχε φέρει δύο μπουκάλια κρασί να μας φιλέψει …

Παραχώρησα το δικό μου στον Στέλιο και ελπίζω να το απόλαυσε …

Έγινε και η παράδοση της υπόσχεσης μαζί με τα χαιρετίσματα από τον Χρήστο από το Αγρίνιο …

Ελπίζω να σας αρέσει …

Προσπαθήσαμε να μην φάμε πολύ μίας και μας περίμενε και ο δρόμος της επιστροφής …

Εννοείτε ότι μιλήσαμε για πολλά και διάφορα θέματα μιας και είχαμε καιρό να βρεθούμε δια ζώσης με τον Θένο …

Δυστυχώς λόγω εργασίας ο Θένος έπρεπε να μας αφήσει αφού πρώτα πλήρωσε τον λογαριασμό …

Ότι και να πούμε για αυτό το παλικάρι είναι λίγο …

Εύχομαι τα καλύτερα για σένα και την υπέροχη οικογένεια σου!!!

Πίνουμε από ένα καφέ όλοι εκτός από τον Βύρωνα που έχει μαλώσει με την καφεΐνη και δοκιμάζουμε το γλυκό του κουταλιού που μας πρόσφερε το κατάστημα.

Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ήταν μιας και κανείς μας δεν το είχε ξαναφάει και μας άρεσε αρκετά μπορώ να πω …

Αργότερα μάθαμε από τον Γιάννη που ρώτησε ότι ήταν κολοκύθι !!!

Επιστροφή προς την Πύλη και στάση για ανεφοδιασμό …

Στην διαδρομή συναντήσαμε μια μαμά χελώνα με το χελωνάκι της που προσπαθούσε να διασχίσει τον δρόμο, σύντομη στάση και μεταφορά των ζωντανών στην απέναντι πλευρά του δρόμου …

Η Βέρα σε αυτούς τους ρυθμούς καεί περίπου 4.5 λίτρα ανά 100 και ίσως να ήταν η πιο οικονομική!!!

Σίγουρα πολύ πιο οικονομική από το Ducati και το KTM και κονταροχτυπήθηκε με το Interceptor  παρά τα 200 παραπάνω κυβικά που έχει σε σύγκριση με αυτό.

Με το που μπαίνουμε στην Πύλη συναντάμε και τον Θένο που γυρνούσε από την κούρσα …

Μου δίνει οδηγίες να επιστρέψουμε από Μουζάκι και Καρδίτσα, αλλά ο Στέλιος ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του Γούγλη περνάει μπροστά και πάμε μέσω Τρικάλων …

Μικρό το κακό …

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει με το που φύγαμε από την Πύλη 

Μες στα σκοτάδια περάσαμε Τρίκαλα, έξω από την Καρδίτσα, τον Δομοκό και φτάσαμε Λαμία όπου και σταματήσαμε για να δούμε πως θα συνεχίσουμε …

Ξεπεζεύουμε από τα άτια μας αλλά το Ducati μάλλον είχε κουραστεί και αποφάσισε να ξαπλώσει …

Το ελαφρως κατηφορικό του εδάφους και το γεγονός ότι ο Στέλιος δεν είχε βάλει ταχύτητα είχε σαν αποτέλεσμα να τσουλήσει ελαφρως να κλείσει ο πλαϊνός ορθοστάτης και η μηχανή να γύρει προς τα δεξιά και να ξαπλώσει μαλακά …

Βοηθάμε τον Στέλιο να την σηκώσει και εκεί μαθαίνω ότι ήταν η δεύτερη φορά σήμερα που το Ducati αποφάσισε να ξαπλώσει για να ξεκουραστεί …

Από ότι φαίνεται είχε καιρό να βγει τόσο μεγάλη βόλτα και κουράστηκε …

Ο Στέλιος ήθελε να επιστρέψει από την παλιά εθνική, ο Γιάννης και ο Βύρωνας από τον συντομότερο δρόμο οπότε ήθελαν να πάνε από την Εθνική οδό …

Οπότε φαινόταν ότι η ομάδα εκεί θα χώριζε …

Ο Στέλιος μας αφήνει για να πάει λίγο πιο δίπλα να ανακουφιστεί και ξαφνικά ακούμε τον Βύρωνα να τον φωνάζει …

Γυρνάμε προς το μέρος του και ο Στέλιος ήταν άφαντος …

Είχε ανοίξει η γή και τον είχε καταπιεί !!!

Τρέχουμε προς το μέρος του και τον βλέπουμε να έχει πέσει μέσα σε ένα χάσιμο ένα με ενάμιση μέτρο από το ύψος του οδοστρώματος …

Ευτυχώς που η μοτοσυκλετιστική περιβολή τον έσωσε και δεν χτύπησε …

Μετά από αυτό το γεγονός ήθελα να ακολουθήσω τον Στέλιο αλλά αυτός ήταν ανένδοτος ήθελε να πάει από την παλιά εθνική και μόνος του …

Όσο και αν προσπάθησα να τον μεταπείσω δεν άκουγε κουβέντα …

Τα παιδιά είχαν ηδη ξεκινήσει …

Δεν άργησα να τα φτάσω όμως…

Ο Βύρωνας φοβούμενος για την αυτονομία του Interceptor και μιας και δεν έβαλε βενζίνη στην Λαμία πήγαινε με τον πιο οικονομικό ρυθμό που μπορούσε, γύρω στα 90χλμ …

Αργότερα έμαθα ότι ο Στέλιος πήγαινε παράλληλα με εμάς από τον παράδρομο …

Η κούραση από όλες αυτές τις ώρες στην σέλα από το πρωί είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της και ο υπερβολικά χαλαρός ρυθμός του Βύρωνα δεν βοηθούσε την κατάσταση …

Με αυτές τις ταχύτητες δεν είχε απόλυτως κανένα νόημα να πηγαίνουμε από την Εθνική …

Το αποκορύφωμα ήταν όταν μας πέρασε ένα σκούτερ Beverly και αργότερα στα ΣΕΑ της Αταλάντης ανακαλύπτουμε ότι το οδηγούσε κοπελιά …

Φαντάζομαι πως θα αισθάνθηκε όταν μας προσπέρασε με το σκουτεράκι της !!!

Έβαλα μόνο ένα δεκάρικο (4,5 λίτρα) μιας και είχα αρκετά καύσιμα να γυρίσω πίσω …

Τα παιδιά αν δεν κάνω λάθος γέμισαν τα ρεζερβουάρ τους …

Λέω στον Γιάννη να φύγει μπροστά μιας και είχε κοινωνικές υποχρεώσεις το πρωί και θα καθόμουν εγώ με τον Βύρωνα.

Ανταλλάσουμε τους δέοντες χαιρετισμούς και ξεκινάμε …

Τώρα που ανεφοδιάστηκε ο Βύρωνας πήγαινε αρκετά πιο γρήγορα με ένα ρυθμό 120-130 χλμ 

Ο Γιάννης έφυγε μπροστά και τον χάσαμε από το οπτικό μας πεδίο πολύ γρήγορα …

Η κούραση της ημέρας γινόταν ολοένα και πιο αισθητή και η πτώση της θερμοκρασίας έκανε τα πράγματα χειρότερα …

Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα ήταν απλά διαδικαστικά …

Φτάσαμε όλοι στα σπίτια μας μετά από μια γεμάτη μέρα από χιλιόμετρα και εικόνες …

Μετά από αρκετό καιρό συνταξίδεψα με φίλους …

Έφτασα σπίτι σχετικά ξεκούραστος, χωρίς να νιώθω κάπου πιασμένος η να πονάω …

Οι Ιταλοί έχουν κάνει αρκετά καλή δουλειά με την εργονομία της Βέρας σε σημείο που την επόμενη μέρα μπορούσα να κάνω άλλα τόσα χιλιόμετρα …

Είναι το πιο άνετο μηχανάκι που είχα στην κατοχή μου μέχρι τώρα …

Το ταξίδι με παρέα απαιτεί συμβιβασμούς στον αντίποδα αυτοί οι συμβιβασμοί είναι που το κάνουν ευχάριστο και αξιομνημόνευτο …

Έφυγα από το σπίτι στις 05:40 και επέστρεψα στις 00:50, γεμάτος εικόνες, εμπειρίες, αναμνήσεις …

19 ώρες στον δρόμο για 850 χιλιόμετρα περίπου …